Laatst was ik in gesprek met een leider, echt een dame tegen wie ik op kijk. Tijdens onze lunch samen deelde ze haar vragen en onzekerheid. Ik merkte dat ik verbaasd was. Ik (Hanneke) dacht: ‘…maar jij, jij ben nu toch wel gearriveerd? Jij hoeft toch zeker niet meer met onzekerheid te worstelen…?’ Het zette me opnieuw aan het denken. Blijkbaar leef ik nog steeds met de overtuiging dat ik op een gegeven moment ergens gearriveerd ben, bij een plek waar ik zo op mijn plek zit dat er geen spanning of onzekerheid meer is. Dan ben ik zo gegroeid dat er geen vragen meer zijn. Dan ben ik echt gearriveerd. Ik weet niet of jij dat herkent. Dat jij ook een idee hebt over een positie, plek of rol waar je het dan wel helemaal weet. Deze illusie heeft nogal wat gevolgen die ik graag in deze blog met je verken.

Zo gebeurd datgene wat je juist niet wilt!

Dit beeld kan een excuus worden om te blijven waar je nu bent. Op basis van een persoonlijk gevormd plaatje kan je bepalen wanneer je ‘klaar’ bent of goed genoeg bent om een leiderschapsrol  op je te nemen. Zolang jij niet aan dat plaatje voldoet, heb je een reden om nee te zeggen. Hoewel dit in je hoofd heel legitiem kan zijn, zet je jezelf aan de zijlijn van het spel. Je doet niet mee, omdat je nog niet gearriveerd bent. En het effect is dat precies dat gebeurt wat je niet wilt: je doet niet meer mee met het spel.

Wat is jouw volgende horde?

Het kan ook zijn dat je gedemotiveerd raakt van de oneindigheid aan hordes. In ons plaatje hebben we allemaal voorwaarden bedacht waar we aan moeten voldoen. Als een soort hordes waar je overheen moet springen. Het kan zijn dat je een bepaalde opleiding moet hebben gevolgd, in de 30 of 40 moet zijn, specifieke ervaring moet hebben, etc. Steeds zetten we iets voor ons neer wat we moeten behalen om de titel ‘leider’ te ontvangen. En als je dan echt streng bent voor jezelf blijkt dat die titel steeds pas weer bij de volgende horde ligt. Dit is zo ontzettend demotiverend! Steeds als je uitstapt, geef je jezelf een nieuwe opdracht en nooit is er rust.

De kracht van het omdraaien

Wat zou er gebeuren als je het om zou draaien? Je focus en aandacht niet zozeer richt op de hordes of het arriveren bij dat plaatje, maar zegt: ‘Vandaag ben ik leider over wie ik ben en wie en wat mij is toevertrouwd. Hoe ga ik dat het beste doen?’ Voel je dat daar ruimte en kracht zit? Zowel ambitie als acceptatie? Dan stop je met het eindeloze bewijzen van jezelf en start je met leiding geven aan wat je nu al hebt. Doe je het dan perfect? Nee, maar dat doet niemand. Ga je dan groeien? Ja, gegarandeerd.

De sleutel voor goed leiderschap

Volgens mij is dat juist een sleutelhouding voor goed leiderschap: zelfreflectie en ambitie om te willen blijven groeien. Misschien siert een bepaalde mate van onzekerheid en zelfbevraging een leider juist wel. Terugdenkend aan die dame tegen wie ik zo opkijk, realiseer ik me dat dit juist één van de kenmerken is die ik in haar waardeer. Ze blijft zichzelf en anderen vragen stellen. Stopt nooit een gesprek met ‘omdat het nu eenmaal zo is’. Ze wil ontdekken, onderzoeken en bevragen. Ze koestert haar nieuwsgierigheid. Dan moeten we misschien accepteren dat bij die nieuwsgierigheid ook altijd een stukje onzekerheid hoort. Blijkbaar is dat geen belemmering en hoef ik niet eerst gearriveerd te zijn.